Voor wie vermaakt en geraakt wil worden, geeft het Haarlems Klein Koor onder de titel Lachen und Weinen op 12 november een concert waarin de emoties elkaar voortdurend afwisselen.
Het ontroerende madrigaal Weep o mine eyes van John Bennet staat haaks op de absurde Nonsense Songs van Matyas Seiber, waarin een Française eendjes dansles geeft en een man op één been Homerus leest. Nog veel meer onzin zingt het koor, de Nonsense Songs van Richard Rodney Bennett, op teksten van dichter/illustrator Mervyn Peake die dit jaar 100 zou zijn geworden en met een vierhandige pianobegeleiding waar de vonken van af vliegen. Jurriaan Andriessen schreef een dramatisch zeemanslied en Joseph Haydn was bloedserieus in zijn lied over de ouderdom. Of moeten we tekst en muziek van Haydns Der Greis met een korreltje zout nemen?
Misschien geldt dat korreltje zout wel voor het hele concert, niet in de laatste plaats voor de Funeral March on the Death of a Parrot van Charles-Valentin Alkan. Alkan, een excentrieke tijdgenoot van Rossini, componeerde zijn treurmars oorspronkelijk voor koor met 3 hobo's en een fagot. In de uitvoering van het Haarlems Klein Koor wordt het begeleid door een klarinetkwartet, wat wellicht nog papegaaiiger klinkt.
Er zullen nog meer absurde of treurige liederen de revue passeren, waaronder oud-Nederlandse volksliedjes en drie Animal Crackers van Whitacre, alles onder muzikale leiding van Martine des Tombe. Oren en ogen zullen meer dan genoeg te doen hebben tijdens dit afwisselende concert.
Met medewerking van:
Lennie Kerkhoff en Johanna Leenhouts, piano
Anne Kruijsen, Elmer de Jong, Minne Dekker, klarinet en Frans Moussault, basklarinet
